Het is niet wat het is
Een paar jaar geleden had ik een gesprek met de communicatieafdeling van een waterschap. Er zou een energie- en grondstoffenfabriek worden geopend en het zou leuk zijn als het waterschap daar nieuws mee zouden kunnen maken. Alleen: ze zagen nog niet precies hoe. Of ik daarvoor kon zorgen en hoe ik dat dan voor mij zag? Ik had nog nooit van een energie- en grondstoffenfabriek gehoord, dus ze hadden mijn aandacht gevangen.
Nu had ik nooit zo’n rooskleurig beeld van de waterschappen. Eigenlijk wist ik niet goed wat ze deden. Ik vond ze eerlijk gezegd een beetje suf. Dat kwam misschien wel omdat ze zo weinig zichtbaar waren. Enfin, ze vertelden mij dat het mogelijk was om uit afvalwater en rioolslib energie op te wekken. Daarnaast kunnen ze uit rioolslib allerlei grondstoffen halen voor hergebruik, zoals stikstof, CO2, cellulose (kartonindustrie) en alginaat (verfindustrie). In dit geval ging het om fosfaat dat wordt omgezet in kunstmest. Ik veerde al op, omdat het hier over duurzaamheid (dus geheel passend in de tijdgeest) gaat, maar ook om iets dat nauwelijks bekend is bij het grote publiek.
Ik wilde eerst maar eens een gevoel krijgen bij de wetenschapswereld. Want dat krijg je niet door alleen maar op kantoor te zijn. Ik moest naar buiten! Mannen en vrouwen in overalls. Ze konden er bevlogen over vertellen. We klommen het dak op van een waterzuivering om een mooi overzicht te krijgen van zo’n groot complex. Ik voelde dat ik in het hart van het waterschap stond.
Gaandeweg kreeg ik een heel ander beeld van deze sector. De waterschappen zijn voortvarend bezig met de toekomst door zich te richten op duurzaamheid en klimaatbeleid. Door gesprekken met betrokken aan te gaan kwam er al een oneliner al boven drijven: “Afvalwater is de olie van de 21se eeuw”. Het bleek dat er steeds meer stoffen worden teruggewonnen voor hergebruik. In deze specifieke fabriek zou fosfaat uit afvalwater worden teruggewonnen. Fosfaat is van levensbelang en over 50-100 jaar raken de natuurlijke vindplaatsen van deze stof uitgeput. Tegelijkertijd kan er zonder deze stof geen gewas groeien. Bovendien hebben we te maken met een groeiende wereldbevolking die gevoed moet worden. Van belang dus om gebruikt fosfaat terug te winnen en te hergebruiken in kunstmest. Hier zat urgentie in én een primeur.
Dit was nieuws, dus ik organiseerde -voor de opening van deze fabriek – een persexcusie voor journalisten op locatie: de rioolwaterzuivering waar rioolslib werd omgezet in fosfaat. De pers kon daar spreken met experts. Het sloeg aan: zowel de landelijke als regionale pers kwam langs.
De moraal van dit verhaal: het is niet wat het is. Vaak zal je dieper in de materie moeten duiken en het onderwerp van diverse kanten moeten belichten om te kijken of er nieuws in zit. Daarnaast is het ook zinvol om van buiten naar binnen te kijken. Weet het grote publiek dit en zou het goed zijn/zou het ons helpen als het publiek dit weet? Ik denk het wel: al is het alleen al omdat het beeld van waterschappen op die manier kantelt, ze doen ertoe omdat zij op grote schaal bezig zijn aan verduurzaming.
Denk je nu: in mijn organisatie liggen vast ook tal van onderwerpen waar we mee de boer op kunnen gaan, maar ik weet niet wat of waar ik moet beginnen? Of wil jezelf of je medewerkers anders laten kijken naar wat ‘nieuws’ zou kunnen zijn aan de hand van een training? Bel gerust en dan bekijken we samen wat ik voor jullie zou kunnen betekenen.